Sunday

 Χτες ειχα μια ξαφνικη επιθυμια να γινω εξαιρετικα δοτικος ανθρωπος οσο το δυνατον γρηγοροτερα. Μαλιστα τρομαξα συλλογιζομενη οτι ενω παντα ελεγα τι νιωθω στους ανθρωπους που τους αφορουσε, ποτε δεν εκανα εγω το πρωτο βημα για μια μεγαλη εκθεση - να δωσω κατι επειδη ετσι θελω, χωρις να σκεφτομαι ουτε να εικαζω το τι επικρατει στην απεναντι οχθη. Ωραιο ειναι - πολυ απελευθερωτικο.

  Σημερα ειχα την τυχη να δω μια σκηνη που μου επιβεβαιωσε οτι οι ανθρωποι ειναι τοσο μα τοσο ενδιαφεροντα πλασματα - ειναι φοβερα ενδιαφερον να τους παρατηρω: Επαιζα μπασκετ πρωι πρωι μονη μου, και (μιας και Κυριακη) οι μονοι περαστικοι απο κει ηταν κυριες και κυριοι με τουλαχιστον τα διπλα μου χρονια - βασικα τα τριπλα.
  Βλεπω λοιπον εναν κυριουλη να περπαταει με βημα σταθερο και αποφασιστικο, να επιταχυνει, και να πηδαει εξαιρετικα χαριτωμενα και χοροπηδηχτα πανω σε ενα πεζουλι. Το διασχιζει ισορροπωντας, κατεβαινει απο την αλλη μερια και συνεχιζει την πορεια του.
  Το βρηκα τοσο ενθουσιωδες αυτο που μου ηρθε να παω να τον αγκαλιασω και να του πω να βγαζει πιο συχνα το παιδι απο μεσα του, και οχι μονο τις Κυριακες διπλα στη λιμνη οταν πιστευει οτι κανεις δεν τον βλεπει.
  Αρχισα μετα να πλαθω διαφορες ιστοριες - οτι ο κυριουλης ειναι ενας καταπιεσμενος απο τη γυναικα του και την πεθερα του - οδοντιατρος ή μουσικος στο επαγγελμα - και η χαρα του ειναι τις Κυριακες να τους ξεφευγει και να χοροπηδαει στα πεζουλια διπλα στη λιμνη, οπως εκανε οταν ηταν μικρος.



Ενταξει ενταξει ζωη, ποτε δεν θα ξεφυγουμε απο τα μαγια σου...ευτυχως.

No comments:

Post a Comment