Tuesday

τι με σηκωνει απτο κρεβατι το πρωι

η συνηθεια

η περιεργεια

η αβεβαιοτητα

η ελπιδα

η χαρα

η υποχρεωση/υπευθυνοτητα

η αναγκη

η ανυπομονησια

το αγχος

οι εγνοιες

η σιγουρια


ενα 'πρεπει'...ή πολλα 'πρεπει'

ενα 'αν' ...



Ας προσπαθησω να μην αφηνω τη συνηθεια, την αναγκη, και την υπευθυνοτητα να ειναι οι μονοι λογοι.


στο δρομο

λοιπον οπως λεει ο Κερουακ ο δρομος ειναι η ζωη και τελικα συνειδητοποιω οτι οταν ταξιδευω - τις στιγμες που απογειωνεται το αεροπλανο ή οταν δεν καταλαβαινω τις πινακιδες σε μια ξενη γλωσσα, οταν γνωριζω συνταξιδιωτες και οταν αναγκαζομαι να κανω χαζα λαθη μιλώντας - τοτε νιωθω μια μεγαλη ελευθερια


προσπαθω (αποφασισα να προσπαθησω) αυτη την ελευθερια να την νιωθω καθε μερα χωρις να ειμαι σε καποιο προγραμματισμενο ταξιδι κουβαλωντας βαλιτσα και μενοντας σε φιλους


γενικα μαθαινω πολλα πραματα για τον εαυτο μου καθε φορα που φευγω απο τις νορμες μου και αυτο το λατρευω - αυτη τη φορα ημουν πιο ανοιχτη απο ποτε και οντως το ευχαριστηθηκα πιο πολυ απο ποτε

ισως απλα ειμαι ονειροπαρμενη και η ελευθερια που βλεπω δεν ειναι ουσιαστικη... Αν ειναι ετσι ελπιζω να μαι στο σωστο δρομο να την βρω

επισης πιστευω οτι υπηρξα πολυ 'καλοβουλη' με καποια θεματα κυριως οσον αφορα στο πανεπιστημιο - ο δρομος για την ελευθερια ειναι εγωιστικος και εγωκεντρικος;

να σκεφτομαστε τους αλλους ή οταν το κανουμε απλα ποτε δεν θα κανουμε κατι που θελουμε;

Thursday

127 hours



Ο Αρον βγαινοντας απτο φαραγγι θα μπορουσε να ειχε φωναξει "YAWWWWWWWP".

Wednesday

Slam Poetry

Τις προαλλες που ημουν στο μετρο (Λωζανη) ξαφνικα μια κυρια απο πισω μου, γυρω στα 65 θα την εκανα, φωναζει: 'Παρακαλω μπορω να εχω την προσοχη σας;'

Και αρχιζει να διαβαζει ενα ποιημα απο ενα κομματι χαρτι, ετσι μεσα στο μετρο και στην βαβουρα.
Δεν ακουγα καλα τι ελεγε αλλα προσπαθησα να τεντωσω τα αυτια μου - ηταν δυσκολο γιατι οι μισοι επιβατες συνεχιζαν να μιλανε και οι αλλοι μισοι συνεχιζαν να μιλανε πιο δυνατα απο πριν, μαλλον για να μην την ακουνε και ερχονται στη δυσκολη θεση να της δωσουν την προσοχη τους (αφου προφανεστατα επροκειτο για τρελη).

Εμενα πολυ μου αρεσε παντως αυτη η πρωτοβουλια γιατι ειχα μια σκατομερα, και ηταν μια ευχαριστη εκπληξη να ακουω ποιηση γυρνωντας σπιτι, ειδικα απο μια γιαγια που φαινοταν να το γουσταρει παρα πολυ αφου ουτε κομπλαριστηκε καθολου οταν δεν της δωσαν την σημασια που της επρεπε.

Μετα το λογο πηρε ενας νεαρος που απηγγειλε τα δικα του και μας μοιρασε τις καρτουλες της οργανωσης τους - μαζευονται συχνα σε εναν χωρο/μπαρ και οποιος θελει ανεβαινει στη σκηνη και απαγγελει.

Υπαρχουν και ρομαντικοι Ελβετοι λοιπον.

ps: Η αντιδραση ενος 17χρονου σε μια φιλη του βγαινοντας απτο μετρο στην ιδια σταση με μενα: 'Την ειδες την γρια πως φωναζε;; Χαχα εξαιρετικο φιλε μου, εξαιρετικο'.

Thursday

On the road


Ο Κερουακ γραφει: 

« Τοτε πηγαιναν χορευοντας μεσα στους δρομους σαν τρελοι, και σερνομουν απο πισω τους οπως κανω σ'ολη μου τη ζωη για ανθρωπους που μ'ενδιαφερουν, γιατι οι μονοι ανθρωποι που υπαρχουν για μενα ειναι οι τρελοι, αυτοι που ειναι τρελοι για ζωη, τρελοι για κουβεντα, τρελοι να σωθουν, αλλα που καιγονται, καιγονται, ομοιοι με τις κιτρινες μυθικες φωτιες των ρωμαικων πυρσων, εκπυρσοκροτωντας σαν πυροτεχνηματα αναμεσα στα αστρα και, στη μεση, βλεπουμε το μπλε φως του πυρηνα τους να σκαει και ο καθενας να λεει "Αααα!"»

Μετα απο πολυ καιρο βρηκα λογια σε βιβλιο που με προκαλουν και με συγκινουν (μετα το Catcher in the Rye και την αυτοβιογραφια του Bob Dylan).

Το οτι νιωθω να μη με χωραει ο τοπος ειναι καλο ή κακο;