Sunday

The artist

Βουβος ασπρομαυρος κινηματογραφος το 2011. Πρωτη φορα ζω την αιθουσα του κινηματογραφου στην απολυτη ησυχια - ειναι μια στιγμη που μολις ερχεται (δεν ειναι ολη η ταινια μουσικα επενδυμενη) ενιωθα εκτεθημενη - ως προς τους αλλους θεατες και ως προς την ιδια την οθονη. Αν κανεις εστω και ελαχιστο θορυβο ακουγεται - φαινομενο πρωτογνωρο για τη μεχρι τωρα σχεση μου με τις σκοτεινες αιθουσες. Ειναι σαν να ξεγυμνωνεται το κοινο μπροστα στην οθονη - και αντιστοιχα η οθονη μπροστα στο κοινο. Στην αρχη ξενιζει - σαν ο διπλανος να εχει παραπανω δυναμη απο οση θα επρεπε - ακουει και την παραμικρη σου κινηση! Αλλα μετα τα πραγματα παυουν να μετεωριζονται - οι θεατες ειναι θεατες και συνεχιζουν να τιμουν την οθονη με την ησυχια τους και τη προσοχη τους, που φαινεται σαν να εχει πολλαπλασιαστει απο αυτες τις ασκησεις ηχου - ηρεμιας.

Ισως η ταινια να αγγιξε μονο αυτους που θα "ακουγαν" ετσι κι αλλιως αυτα που ηθελε να πει (μαλλον που δεν θα ακουγαν, αλλα θα εβλεπαν, μοναχα). Δεν ξερω κατα ποσο καποιος που προτιμα το fresh meat-οπως περιγραφεται στην ιδια τη ταινια ο ομιλων κινηματογραφος- θα της εδινε μια ευκαιρια.

Μια ιστορια απο τα παλια λοιπον - γιατι να τα ξεχναμε αφου μας μαγευουν;