Saturday

Χιονια στο καμπαναριο


Σχεδον κυριολεκτικα καμπαναριο (ειναι βασικα ρολοι που ομως χτυπαει ντιν νταν και την ωρα) σημερα στη Λωζανη και ειναι ομολογουμενως τελεια. 

Γραφω αυτο το ποστ κοιτωντας το παραθυρο και οχι το λαπτοπ αρα δεν ξερω και πολυ τι γραφω. Το ιδιο εκανα και με τις υποχρεωσεις μου για τη σχολη, με αποτελεσμα να μην ξερω και πολυ τι εχω διαβασει. 

Νομιζω οτι εχω υπνωτιστει απτις νιφαδες για να πω την αληθεια....(κοιταω προς τα πανω ετσι οπως πεφτουν)

Το soundtrack της ημερας ειναι Sinatra και Nat King Cole (ειπα να αποφυγω τα κλασσικα χριστουγεννιατικα γιατι θα μουν πολυ κλασσικουρα).

Θεε μου, νομιζω οτι μεγαλωνω...αντι να θελω να βουτηξω μεσα στο χιονι καθομαι και το θαυμαζω ποσο ομορφο ειναι ετσι οπως το ριχνει η φυση και η τυχη. 

Καθε φορα που βλεπω μια ομορφια της φυσης (σχεδον καθε μερα) μου ερχονται στο μυαλο σκηνες απο το Into the wild. Να παρει!Αυτη η ταινια νομιζω δεν θα με αφησει ποτε ησυχη. 

Ε λοιπον, νιωθω οτι κατι μου λειπει αυτη τη στιγμη. Και μολις μελαγχολησα.

Sunday

Το ποστ του βετερανου

Σημερα θα γραψω υπο την ιδιοτητα της 3ετους φοιτητριας στο πανεπιστημιο μου - γεγονος για το οποιο καποια στιγμη πρεπει να παρασημοφορηθω (μαζι με τους υπολοιπους επιζησαντες συμφοιτητες μου εννοειται). Βλεπετε η διοικηση της σχολης μας αντιμετωπιζει απο την ημερα 0 σαν παικτες του Survivor. Θελει δηλαδη να δει τις πλατες μας να απομακρυνονται. Το θελει ΠΑΑΑΡΑ πολυ.
Τελοσπαντων μετα (απειρων) κοπων και βασανων εγω δε λεω να κατεβω απτον πασαλο (το μοναδικο επεισοδιο Survivor που χω δει περιλαμβανε τους παικτες πανω σε κατι πασσαλους).
Εχω καταφερει να παρω και μια θεση σαν βοηθος καθηγητη μαθηματικων, και "προπονω" το δικο μου γκρουπ πρωτοετων μαθητων 2 φορες την εβδομαδα.

Αυτη η εμπειρια ειναι κατα παρα πολυ το πιο χρησιμο μαθημα το οποιο ελαβα μεχρι τωρα εδω. Μου δοθηκε η ευκαιρια να παρατηρησω το μικροκοσμο καθε ταξης μεσα απο το δικο μου γκρουπ, και να καταληξω στο συμπερασμα οτι το συστημα εκπαιδευσης ειναι Λ Α Θ Ο Σ. 
Ναι, ακομα και το ελβετικο, ακομα και το τοσο υψηλου επιπεδου. 
Οι ανθρωποι που κατα κανονα (εννοειται υπαρχουν και εξαιρεσεις ευτυχως) ειναι πετυχημενοι συμφωνα με τα ακαδημαικα κριτηρια αξιολογησης ειναι κατα τη γνωμη μου ολοκληρωτικα ΑΧΡΗΣΤΟΙ.

Μηπως ειμαι κακιασμενη, ζηλιαρα, ζηλοφθονη, τερμα ανταγωνιστικη, μηπως απλα χαζη; Μπορει. Αλλα ξερω κατι:
Το να επιβραβευεις καποιον που απαρνειται τη ζωη (γιατι μου φαινεται οτι την απαρνειται αμα διαβαζει 18 ωρες την ημερα, αν ερχεται το πρωι και ανοιγει το λαπτοπ για να δει Southpark αντι να μιλησει σε ανθρωπο, αν ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μιλησει για κατι αλλο εκτος απο βαθμους και εξετασεις, αν τον πιανει δυσπνοια επειδη δεν μπορει να λυσει μια ασκηση, και αλλα τετοια) το να τον επιβραβευεις σαν τον καλυτερο της ταξης λοιπον ειναι ΛΑΘΟΣ!

Πως μπορει καποιος τετοιος να σταθει μονος του στη κοινωνια; Εχει κριτικη σκεψη; Αισθημα προς το συνανθρωπο; Σεβασμο στο καθε τι διαφορετικο; Ανοιχτο μυαλο; (καλα αφηστε το αυτο λιγοι το χουν ετσι κι αλλιως) Να μιλησει σε μια γκομενα τελοσπαντων μπορει; Μιλαω για τα ΠΟΛΥ ΒΑΣΙΚΑ ανθρωπινα ενστικτα εδω!

Τι μπορει να κανει; Απλα να ακολουθει οδηγιες, τις οποιες θα εκτελει τελεια.

Ανθρωπος <=> ρομποτ ;

η ζωη μας μια βολτα

Tuesday

Γυαλινος κοσμος



...και καπως ετσι ο Tennessee Williams εγινε ο αγαπημενος μου θεατρικος συγγραφεας.
Κανει τον αμερικανικο νοτο εκεινης της εποχης να φαινεται πολυ μεγαλειωδης μεσα στη παρακμη του.