Thursday

τζογκινγκ στις 11 το βραδυ με πανσεληνο και εκλειψη

μερικα πραματα δυστυχως θα χαλουσαν ακομα και με την πιο τελεια και την πιο οικεια και αγαπημενη φωτογραφικη μηχανη να τα προσεγγιζα. Ενα απο αυτα ηταν ο ουρανος χτες το βραδυ, οταν πηγα να τρεξω στις 11 παρα, που μολις ειχε σκοτεινιασει και το φεγγαρι ανετελειε κοκκινο και λειψο.

ναι μερικες φορες με τρομαζει το θρασσος με το οποιο μου αρεσει η ζωη...και οι ανθρωποι. Ξανα και ξανα στα ιδια καταληγω. Οταν εχεις ανθρωπους στη ζωη σου και οταν εχεις ουρανους, τοτε δε χρειαζεσαι τιποτα.

(το into the wild εχει ποτισει τον εγκεφαλο μου περα για περα, πανε 2 χρονια τωρα)