Tuesday

Avanti!

Καλησπερα στον..κανενα:p Μιας και μολις εφτιαξα αυτο το blog δεν εχω η καημενη κανενα follower..
Νουμερο Eνα: Ειμαι ασχετη με τα blogs. Τραγικα ασχετη.
Νουμερο Δυο: Αρα τοτε γιατι αποφασισες να κανεις ενα? (πολυ συχνα κανω τον δικηγορο του διαβολου του εαυτου μου, πλακα εχει).
Η αληθεια ειναι οτι πολυ καιρο το σκεφτομουν..και παντα αποφασιζα οτι δεν ειναι στο στυλ μου τετοια πραματα. Εγω ειμαι παραδοσιακο κοριτσι..που σημαινει οτι γραφω τις σκεψεις μου σε χαρτι με μολυβι, εννιοτε με στυλο. Αντε και με μελανι καμια φορα. Αλλα μεχρι εκει...Η αληθεια ειναι πως αλλαξα γνωμη μολις ειδα το blog του Αντωνη (Αντωνη σε παρακαλω εσυ τουλαχιστον γινε follower μου μη ρεζιλευτω τελειως:p ) και του Δημητρη (με ολη του την παρεα!) και αφιερωσα γενικα λιγο χρονο..Συνειδητοποίιησα λοιπον,πως μερικες φορες η τεχνολογια που τοσο βριζω και την κατηγορω οτι μας αποξενωνει μπλα μπλα μπλααα μπορει να ειναι ενα ωραιο μεσο προς την ανακαλυψη καινουριων πραγματων. Γενικα γουσταρω πολυ να ανακαλυπτω καινουρια πραματα, και να μαθαινω κατι που δεν ξερω. Και ας το παραδεχτω, το ιντερνετ ειναι ενα παραθυρο στον κοσμο και στους ανθρωπους. Ενα το κρατουμενο..
Δευτερον, πολυ συχνα νιωθω οτι εχω αναγκη να μοιραστω με ανθρωπους διαφορα πραματα (ειτε αυτο ειναι μουσικη, γνωμη για ταινιες, γνωσεις κλπ ) και το ιντερνετ οπως και να το κανουμε ειναι φτιαγμενο γιαυτη τη δουλεια. (Εδω υπηρξε μεγαλο debate με τον εαυτο μου, γιατι συχνα σκεφτομαι "γιατι να εισαι ποζερος και να δειξεις τί μουσικη ακους?" αλλα αποφασιζω οτι με το να εκφραζω στο...κενο ή σε μερικους φιλους μου μια αποψη δεν ειμαι ποζερος =)


Και αφου ανελυσα το πως ελυσα τους ηθικους ενδοιασμους που ειχα για τη δημιουργια ενος blog..ας μπουμε στο ψητο.

Εδω Λιλιπουπολη..και Μανος Χατζιδακις. Ή πιο σωστα,
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ.

Κατευθειαν στα βαθια..Διαλεξα να ειναι για αυτον τα πρωτα μου ποστς (σιγά μην τον χωραγα σε ένα..) και διαλεξα να ναι "δικος του" o τιτλος του blog μου.

Απο που να αρχισω, δεν ξερω..θα αρχισω απ'τα βασικα. Μια μικρη (ελαχιστη) γευση απ'τη μαγεια που μας αφησε.

"To χαμογελο της Τζοκοντας" :




Με αυτα τα κομματια, ο Χατζιδακις αφηγείται τις φανταστικές ιστορίες μίας μοναχικής γυναίκας που ο ίδιος είχε εντελώς τυχαία συναντήσει στη Νέα Υόρκη το Φθινόπωρο του 1963 σε μία φαντασματογορική παρέλαση στην 5η λεωφόρο. Μέρος της έμπνευσης του έργου μοιράζεται ένα συγγενικό θέμα του Βιβάλντι που "στριφογύριζε" τότε στο μυαλό του συνθέτη με επιμονή, καθώς και το έργο του Ντα Βίντσι "Τζοκόντα" που είχε δει στο εξώφυλλο ενός βιβλίου σε μία βιτρίνα βιβλιοπωλείου περνώντας για να φύγει από την παρέλαση αυτή της 5ης λεωφόρου.

Στα ποστ που θα ακολουθησουν θα προσπαθησω πολυ να μη γεμισω τον τοπο με βιντεακια με μουσικη..αν και ειναι δυσκολο. Για μενα ο Χατζιδακις ειναι ό,τι καλυτερο εχει συμβει στην Ελλάδα, απο τον Χρυσο Αιωνα του Περικλη μεχρι σημερα. Ειναι ακριβως ο,τι ήταν ο Χατζιδακις, που λειπει απεγνωσμενα απ'την Ελλαδα στις μερες μας.

Στο επανιδειν λοιπον!


2 comments:

  1. λοιπόν ως ο πρώτος σχολιαστής οφείλω να πώ ότι είναι πολύ ωραίο αυτό που κάνεις καθώς μ'αρέσει να ακούω τις ιδέες σου και το πως σκέφτεσαι.

    δεν μακρυγορώ άλλο και ανυπομονώ για το δεύτερο ποστ!!!:P hahhaha

    ΥΓ: αύριο πάμε για κανένα καφε λιλιπούτεια

    ReplyDelete
  2. Χελόου, ευχαριστώ για την αναφορά, και με χαρά γίνομαι φόλουερ. Πολύ χαρά, γιατί τα ενδιαφέροντα μπλόγκ ενδιαφερόντων ανθρώπων πληθαίνουν ραγδαία και γουστάρω. Έλα ρε να γίνουμε κίνημα :Ρ Περιμένω πώς και πώς το δεύτερο πόστ. à plus hehe

    ReplyDelete