Λοιπον παρολη την βιασυνη και τη πιεση των τελευταιων ημερων του εξαμηνου θα γραφω πιο συχνα. Ετσι απεφανθην. Εχω δυο θεματα που θελω να θιξω, το ενα εκ των οποιων πολιτικου περιεχομενου, το οποιο θα αφησω στην ακρη προς στιγμην γιατι θα ξημερωθω.
Θα γραψω το αλλο πραματακι που καιρο ηθελα να αρχειοθετησω:
Πριν το Πασχα μια Κυριακη πρωι πρωι ειχα παει κατω στα γηπεδακια διπλα στη λιμνη να βαλω κανενα καλαθι (μπασκετ)..μονη μου. Μονο καποιοι συμπαθεστατοι παππουλιδες και γιαγιαδες περνουσαν απο εκει κανοντας τη πρωινη τους γυμναστικη.
Και ξαφνικα, εχοντας τυχαια γυρισμενο το βλεμμα μου κατα εκει, βλεπω εναν κυριουλη γυρω στα 60 να επιταχυνει το βημα του, και σε ανυποπτο χρονο να δινει ενα πολυ χαριτωμενο σαλτο, να ανεβαινει πανω σε ενα παγκακι, να το διασχιζει πατωντας στις μυτες των ποδιων του, και να κατεβαινει καταχαρουμενος απο την αλλη μερια. Επειτα συνεχισε το δρομο του σιγοτραγουδωντας.
Κατα ενα τροπο αυτο το θεαμα με ηρεμησε, μου φανηκε σαν να υπηρξα μαρτυρας μιας μυστικης στιγμης της ζωης... ο,τι δηλαδη εχω αναγκη για να ξυπναω το πρωι με ορεξη!
(με εντυπωσιαζω με τη θετικοτητατ μου - και να σκεφτει κανεις οτι σημερα ημουν σε καταθλιψη μεσα στην αποστειρωμενη βιβλιοθηκη του πανεπιστημιου μου - και δεν βρηκα και το βιβλιο που εψαχνα!)
No comments:
Post a Comment