Δυσκολευομαι τωρα τελευταια να ηρεμησω - συνεχεια βρισκω (φταιω;;) κατι που να θελει να το φροντισω ή να το αντιμετωπισω.
Εχω χασει την ιδιοτητα της πυξιδας που ειχα μεχρι πρωτιστως - που οταν εχανα τον προσανατολισμο μου με μικρη προσπαθεια κοιταζα προς τη σωστη κατευθυνση και εβρισκα τον στοχο.
Η απωλεια της ισορροπιας για μενα ειναι πολυ απειλητικη - κουραστικη μαλλον πιο πολυ, γιατι δεν εχω χρονο να σπαταλαω στο να βρω τι μου χρειαζεται, και μετα να το κανω.
Φυσικα και βρισκεται μπροστα μου το γνωστο προβλημα (χρονος <-> σπουδες <-> υπερβολικη δεσμευση).
Υποθετω θα πρεπει απλως να κανω υπομονη... Απλα με εχω εκπαιδευσει ετσι ωστε ο χρονος παθητικοτητας να θεωρειται χαμενος χρονος.
Μαλλον πρεπει να αρχισω να αφηνω λιγο τα ηνια της ζωης μου στους αλλους, στην τυχη, στη μοιρα. Ευκολο να το λες....
No comments:
Post a Comment