φυλλα

Ξερετε τι παθαινω;; Καθε φορα που βλεπω τα τελεια χρωματα της φυσης εδω σκεφτομαι οτι αυριο θα ναι λιιιιγο ξεθωριασμενα και στεναχωριεμαι...μετα θυμαμαι οτι πρεπει να ζω τη στιγμη, οποτε συγκεντρωνομαι στο ομορφο θεαμα και παρηγοριεμαι!

Προσπαθω να βγαινω για τρεξιμο οσο πιο συχνα μπορω ακομα κι αν κανει κρυο απλα για να χαρω λιγη ομορφια. Και ειναι τοσο ευκολο να ανοιξεις την καρδια σου σε αυτου του ειδους την ομορφια, ειναι ΓΥΡΩ ΜΑΣ και εμεις την προσπερναμε (κυριολεκτικα και μεταφορικα). Εννιοτε δε, την ποδοπατουμε (πχ τα πεσμενα πορτοκαλια-κιτρινα-κοκκινα φυλλα που συνθετουν εναν τοσο τελειο καμβα αν τα δεις και δεν τα πατησεις γιατι βιαζεσαι).

Βλεπω στο πανεπιστημιο παιδια που κολλανε τη μουρη τους απτις 7μιση το πρωι στο λαπτοπ (και αυτοι ειναι που παιρνουν τους μεγαλυτερους βαθμους φυσικα)....και μπερδευομαι!Για να πετυχω στη ζωη μου συμφωνα με τα δεδομενα της κοινωνιας-βιομηχανιας-πανεπιστημιων πρεπει να αποκηρυξω τον κοσμο γυρω μου;;

Μου ρθε στη μνημη ενα σκηνικο στο Λονδινο το καλοκαιρι, κοντα στην Tate Modern. Καθομασταν και τρωγαμε σε ενα εστιατοριο και ο Ερρικος ακουσε ενα ακορντεον να παιζει, και πηγε να δει απο που ερχεται. Μετα απο λιγη ωρα πηγα και γω, και ειδαμε εναν τυπα που επαιζε για την παρτη του σε μια στροφη του δρομου. Καθισαμε κατω και τον ακουγαμε.
Μαντεψτε ποιοι ανθρωποι του διναν σημασια και χρηματα...και ποιοι κουστουματοι καλοντυμενοι ουτε καν τον κοιταζαν, σαν να μην εκανε ηχο με το ακορντεον.

Οριστε και ενα φυλλο απο το δρομο μου (πριν πεσει στο πεζοδρομιο και καταπατηθει!)