Νούμερο ενα:
The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford.
Μεγάλος τίτλος, αντιστοιχεί και στη διάρκεια της τανίας, ΚΑΙ στην ποιότητα της οπως φανατικά υποστηρίζω. Και στην καλύτερη φωτογραφία που έχω δει ποτέ μου στη μεγάλη οθόνη. Σύμφωνοι, ειναι μεγάλη και ο ρυθμος δεν είναι καταιγιστικός..
Αλλα..αυτή η ταινία μας γνωρίζει τον πιο ΕΝΔΙΑΦΕΡΩΝ χαρακτήρα που εχω συναντήσει σε ταινία τα τελευταία χρόνια. Και αναφέρομαι φυσικα στον Robert Ford, ή Bob εν συντομία.
Παντα με συνεπαίρναν οι ιστορίες των ανθρώπων και των πράξεων τους, των σχέσεων τους και της επίδρασης που έχει ο ενας ανθρωπος σε ένα άλλο. Αυτη η ταινία πολυ απλά παίρνει ολα αυτά και τα πάει σε άλλο επίπεδο..Μας λέει μια ιστορια τοσο τραγικη, τόσο άδικη, που με κάνει να θυμώνω με την τύχη, τη μοίρα ή ότι να ναι τελοσπάντων αυτό που έφερε τον Bob στο δρόμο του Jesse.
Για μένα ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι φυσικά ο Bob..ο Bob σκοτώνει τον Jesse για να σωθεί ο ίδιος, αλλα το μόνο που καταφέρνει είναι να θαφτεί στην ανωνυμία και στην υποτίμηση των ανθρώπων (και τελικά στη λησμονιά) ενώ ο Jesse γίνεται αθάνατος. Οχι μόνο αυτό..να μείνει στην ιστορία ως ένας ΔΕΙΛΟΣ.
Λοιπον, εγώ δε συμφωνώ με αυτό τον χαρακτηρισμό. Μπορεί στην αρχή να έπραξε έτσι ώστε να σώσει το τομάρι του..αλλά πρώτον κατόρθωσε να δολοφονήσει το είδωλο του (μάλλον θα μπορούσαμε να πούμε οτι ήταν "ερωτευμένος" με τον Jesse) πράγμα δύσκολο, και δεύτερον έζησε την υπόλοιπη του ζωή ως ο ΔΕΙΛΟΣ. Θα μπορούσε να χε αυτοκτονήσει..(γιατί μήπως ο Jesse δεν αυτοκτόνησε;). Μεχρι να δολοφονηθεί και αυτός, έβλεπε τη ζωή του και τη ψυχή του να διασύρονται μπροστά στα μάτια του..δεν ύπαρχει χειρότερο πράμα απτο να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου.
Και αυτός το άντεχε..μέχρι που τον σκοτώσαν.
Η τελευταία σκηνή στη ταινία είναι το λιγότερο αριστουργηματική..
ο Βοb ήταν ένας άνθρωπος που έζησε ΑΠΛΑ για να εξυψώσει στην αθανασία και στη φήμη κάποιον άλλο. Τίποτα παραπάνω.
Σε αυτή την περίπτωση, ο χαμένος τα έχασε ολα...
Νούμερο Δύο:
The Reader
Μου είναι δύσκολο να μαι αντικειμενική με τη ταινία, μιας και ο σκηνοθέτης της ειναι ο all-time αγαπημένος μου (Stephen Daldry). Επίσης παίζει ο Ralph Fiennes, ο καλύτερος Άγγλος ηθοποιός των ημερών μας, και ο αγαπημένος μου μακράν. Θα παραδεχτώ οτι δεν είναι τόσο δυνατή σεναριακά, εννοώντας το ρυθμό, δηλαδη υπάρχουν κάποιες κοιλιές ή κάποιες περιττές ίσως σκηνές. Σε πρωτη φάση η ταινία με ενδιαφέρει γιατί οι χαρακτήρες της είναι εξαιρετικά ατελείς. Κανένας δεν ειναι καλός ή ηθικός ή δίκαιος. Και μόνο το γεγονός οτι η ταινία καταπιάνεται με θέματα οπως δικαοσύνη, ηθική, και τα χειρίζεται με σοβαρό τρόπο την κάνει ενδιαφέρουσα.
ΑΛΛΑ: πολύ λιγοι καταλαβαν αυτό που εγώ κατάλαβα απο αυτη τη ταινία..δεν λέω οτι απαραιτητα κατάλαβα σωστά. Δεν υπάρχει αλλωστε σωστο και λάθος σε μια καλή ταινία.
Οι περισσότεροι κριτικοί σταθήκαν στα όσα λέει η ταινία για τους Ναζί και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, απέναντι στους οποίους κρατάει μια αρκετά χλιαρή στάση (Όπως αναφέρει και ο μικρός Michael για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης: "We are trying to understand"). Αλλά αυτό για εμένα δεν είναι το θέμα της ταινίας...
Kάνω τον εξής συλλογισμό:
Η Χάνα δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει..και ήταν δεσμοφύλακας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Και μάλιστα το έβλεπε ως μια δουλειά ( "it was my job" ομολογεί συντετριμμένη κατα τη διάρκεια της δίκης της).
Η Χάνα δεν μπορούσε να διαβάσει τα διηγήματα που (αναγκαστικά) της διάβαζε ο μικρός..η Χάνα ήταν απολύτως αποκομμένη από το τί ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ τα διηγήματα και γενικότερα η λογοτεχνία.
Είναι πολύ έξυπνα και πολύ πολύ πολύ διακριτικά δοσμένο αυτό που θέλει να πει η ταινία: αυτός που δεν μπορεί να διαβάσει και να γράψει γίνεται "δεσμοφύλακας" σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, γίνεται ερήμιν του βασανιστής και (κατά εμάς, τους τυχερούς που διαβάζουμε) εγκληματίας. Ειναι μια ωδή στη Τέχνη αυτή η ταινία, την τέχνη στην πρώτη και αρχαιότερη της μορφή, τη Λογοτεχνία. Δεν είναι τυχαίο που ο Michael διαβάζει Όμηρο στη Χάνα..η Τέχνη ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η Χάνα, γιαυτό αποφασίζει να μάθει γράμματα ακόμα και όταν φτάνει 50 χρονών.
Και πάλι παρατηρώ οτι έχω ενθουσιαστεί με ενα χαρακτηρα, αλλά πραγματικα η Χάνα ειναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα..Ειναι τόσο απλή αλλά και τόσο περίπλοκη. Για μένα η Χάνα συγκαταλέγεται στα "θύματα" του Ναζισμού..δεν χρειάζεται να σε σκοτώσουν για να πεθάνεις..και η Χάνα μετά το πόλεμο απλά δεν ήταν ΤΙΠΟΤΑ..ούτε καν ήξερε να..διαβάζει.
Είναι εγκληματίας ή απλά έκανε λάθος επιλογές;;
Ακόμη ένα ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας είναι η ερμηνεία που δίνει στις "ενοχές" των Γερμανών και την μεταπολεμική στάση τους απέναντι στα εγκλήματα που διεπράχθησαν απο το καθεστώς των Ναζί.
Για την ακρίβεια, ο καθηγητής (που παρεπιπτόντως είναι ο Bruno Ganz, κορυφαίος ηθοποιός) λέει κάτι ΠΟΛΥ εύστοχο:
"Οι κοινωνίες θέλουν να πιστεύουν οτι λειτουργούν με βάση το ηθικά σωστό, αλλά δεν το κάνουν. Λειτουργούν με βάση το νομικά σωστό."
Όντως έτσι είναι. Αλλά είναι ηθικό να είναι έτσι;;...Όποιος θέλει μπορεί να το σχολιάσει...
No comments:
Post a Comment